កំណាព្យ ព្យញ្ជនៈនឹកស្រី

ព្យញ្ជនៈអាល័យស្រី

(បទពាក្យ៧)

ក កើតជាម្នុស(មនុស្ស)កម្មជានិច្ច             ខ ខំបំភ្លេចគេចមិនបាន

គ គន់គេឯងចំបែងប្រាណ                      ឃ ឃាត់មិនស្រានក្សាន្ដចិត្តភ្លឹក។

ង ងប់ងងល់ជល់តែទុក្ខ                        ច ចង់នៅសុខចេះតែនឹក

ឆ ឆ្លេឆឆ្លាយំខ្សួលខ្សឹក                         ជ ជាប់រលឹកចិត្តនឹងស្រី។

ឈ ឈោងស្នេហ៍ម្ដងប៉ះចំទុក្ខ                ញ ញែកវែកមុខពីកវី

ដ ដកប្រាណបងពុំប្រណី                      ឋ​ ឋានបងស្រីឲ្យឆ្ងាយគ្នា។

ឌ ឌឺ ឌឺដងបងរាល់ថ្ងៃ                          ឍ ធន់ម្ដេចថ្លៃស្រីពុំងា

ណ ណែនឃើញសត្វមានគូរវា               ត តឹងគ្រប់គ្រាចុកឱរ៉ា។

ថ ថប់ចំប្រប់ចង់តែក្ស័យ                      ទ ទារប្រល័យផ្ដាច់សង្ខារ

ធ ធៀបម្ដេចបានបាត់ជីវ៉ា                      ន នររូបណាទុក្ខដូចបង។

ប បញ្ចប់ដង្ហើមស្រីស្ងួន                        ផ ផាត់នឹននួនឆ្ងាយកន្លង

ព ពុំអភ័យស្រីនួនល្អង                          ភ​ ភក្រ្ដស្នេហ៍ស្នងទាំងប្រិមប្រិយ។

ម មច្ចុរាជមិនមេត្តា                              យ យកជីវ៉ាបងប្រណី

រ រស់តែឯងពិតជាគ្មានន័យ                    ល ល្បិចលោកីយ៍ល្បែងវាសនា។

វ វ័យស្រីក្មេងម្ដេចឆាប់ក្ស័យ                   ស សែនអាល័យថ្លៃពេកណា

ហ ហោចជីវិតតាមជីវ៉ា                          ​​​ឡអ ប្រហារបងតាមអូន។ 

បទនេះតែងក្នុងដើមឆ្នាំ​ ២០០៧

កវីខ្សត់សេ្នហ៍មិនប្រែចិត្ត

ហ៊ុន ឈុនតេង